ای دادخـواه عـتـرت و قـرآن بـیـا بـیـا            وی زخم دین به تـیغ تو درمان بیا بیا

از زخـم هـر شهـیـد نـدا می‌شود بـلـند            کـای الـتــیـام زخـم شـهـیـدان! بـیا بـیا

تا چند شیـعه نـالۀ «یابن‌الحسن» زند؟            ای شـیـعـه را پـنـاه و نگـهـبـان بیا بیا

تا کی سر حـسین به دروازه‌هـای شـام            بر نـی کـنـد تــلاوت قـرآن؟ بــیا بـیـا

تا کی گُــلان سوختــۀ وحی، پـای‌شان            خـونـیـن بـوَد ز خـار مغـیلان؟ بیا بیا

تا کی میان مقتل خون دست و پـا زند            جـدّت، حسین با لب عـطـشان، بیا بیا

تا کی مهـار ناقۀ زینب به دست شـمر            با اشک چشم و مـوی پریشان؟ بیا بیا

تا کی ز سـوز سـوخـتن خیـمه‌هـایـتان            در قـلـب شیـعـه آتـش سـوزان؟ بیا بیا

تـا کی به خـاک دامن گــودال قـتـلگـاه            جسم حـسین، زخمی و عریان؟ بیا بیا

درمان درد عترت و قرآن ظهور توست            داروی زخــم‌هــای فــراوان! بـیـا بـیا

«میثم»که هست مرثیه‌خوان درغم حسین            خـوانـد تو را به دیـدۀ گـریان: بیا بیا!